Nederlandse Lange Afstand Wandelsport Bond

Algemene gegevens
Naam :	Nederlandse Lange Afstand Wandelsport Bond
Andere naam (namen):	{{#if: NLAWB| * Andere naam::NLAWB|}} {{#if: | * Andere naam::|}} {{#if: | * [[Andere naam::{{{Andere naam3}}}]]|}} {{#if: | * [[Andere naam::{{{Andere naam4}}}]]|}}
Bestaansperiode:	Beginjaar::1962 - Eindjaar::1996
Rechtsvorm:	Rechtsvorm::Vereniging
Voorganger(s):	{{#if: | * opvolger van::|}} {{#if: | * opvolger van::|}} {{#if: | * opvolger van::|}} {{#if: | * opvolger van::|}}
Opvolger(s):	{{#if: Koninklijke Nederlandse Bond voor Lichamelijke Opvoeding| * voorganger van::Koninklijke Nederlandse Bond voor Lichamelijke Opvoeding|}} {{#if: | * voorganger van::|}} {{#if: | * voorganger van::|}} {{#if: | * voorganger van::|}}
Hoger orgaan:	{{#if: | Hoger orgaan::|}}
Archief
{{#if: | Het archief van deze organisatie is in beheer bij het Regionaal Archief Nijmegen. De toegang met de beschrijving van de stukken is bereikbaar via deze link: |}} {{#if: | Vindplaats archief:|}}
{{#if: | |}}{{#if: |[ Naar beschrijving archief]|}}{{#if: | |}}

{{#if: Sinds het begin van de twintigste eeuw was een kleine groep wandelaars actief, bij wie het erom ging om lange afstanden (zestig kilometer of meer) af te leggen of in een hoog tempo (zeven kilometer per uur) te wandelen. Gebeurde dit laatste in wedstrijdverband dan heette het snelwandelen.
Verenigingen, waarvan de oudste al voor Tweede Wereldoorlog bestonden, zetten lange afstandroutes uit (Rotterdam - Nijmegen; en in het buitenland Parijs - Straatsburg).
Voor zover deze verenigingen het snelwandelen beoefenden, konden ze terecht bij de Koninklijke Nederlandse Atletiek Unie (KNAU). Het lange afstandwandelen vond hier geen plaats, maar ook niet bij een van de landelijke wandelsportbonden, zoals de KNBLO en NWB (Nederlandse Wandelsport Bond).|

Algemene context

Sinds het begin van de twintigste eeuw was een kleine groep wandelaars actief, bij wie het erom ging om lange afstanden (zestig kilometer of meer) af te leggen of in een hoog tempo (zeven kilometer per uur) te wandelen. Gebeurde dit laatste in wedstrijdverband dan heette het snelwandelen.
Verenigingen, waarvan de oudste al voor Tweede Wereldoorlog bestonden, zetten lange afstandroutes uit (Rotterdam - Nijmegen; en in het buitenland Parijs - Straatsburg).
Voor zover deze verenigingen het snelwandelen beoefenden, konden ze terecht bij de Koninklijke Nederlandse Atletiek Unie (KNAU). Het lange afstandwandelen vond hier geen plaats, maar ook niet bij een van de landelijke wandelsportbonden, zoals de KNBLO en NWB (Nederlandse Wandelsport Bond). |}}

{{#if: Begin jaren zestig was het aantal verenigingen die zich op lange afstandwandelen toelegden, en de door hen georganiseerde tochten zo groot dat er behoefte ontstond aan coördinatie. Zo wilde men voorkomen dat in één weekend meer zware tochten van zestig kilometer of meer werden georganiseerd. Het initiatief ging uit van het bestuur van de Nederlandse Wandelsport Bond en de in Amsterdam gevestigde vereniging 'De Lange Afstand Tippelaars' (LAT). Op 2 juni 1962 was de NLAWB een feit.

Hoewel de oprichters van meet af aan twijfelden of een landelijke bond, gezien het beperkte aantal beoefenaars van hun sport, wel levensvatbaar was, groeide de op 2 juni 1962 gestichte NLAWB voorspoedig. Begin 1964 was het aantal aangesloten verenigingen gegroeid van zes tot twaalf en het aantal individuele leden van honderd tot tweehonderd. De NLAWB had de wind in de zeilen dankzij een uitspraak van de Amerikaanse president John F. Kennedy. Hij had de leden van zijn staf uitgedaagd of zij - in navolging van de stafleden van president Theodore Roosevelt - in staat waren om binnen twintig uur 80 kilometer af te leggen. Deze uitspraak was voor duizenden sportievelingen zowel in de Verenigde Staten als daarbuiten aanleiding om deze afstand in de gestelde tijd te gaan lopen. Ook in Nederland werden tal van Kennedymarsen georganiseerd, onder andere in Someren en Sittard.

De coördinerende taak van de NLAWB mondde spoedig uit in de opstelling van een - soms zwaar bevochten - wandelprogramma dat vanaf begin jaren zeventig werd opgenomen in een Landelijk Wandelprogramma waaraan alle Nederlandse wandelsportbonden bijdroegen. Eind jaren zeventig raakte de vereniging betrokken bij een nieuwe activiteit: samen met partners binnen en buiten de wandelsport (ANWB, NIVON) uitzetten en beheren van lange afstandwandelwegen. Ten slotte bood de vereniging haar leden met ingang van begin jaren tachtig faciliteiten, zoals een gezamenlijke aansprakelijkheidsverzekering en groepskortingen bij de Nederlandse Spoorwegen.

Bij dat al bleef het aantal aangesloten verenigingen tussen tien en twintig schommelen. Verenigingen kwamen en gingen, evenals de wandeltochten. In 1978 waren er 25 lange afstandwandeltochten, in 1988 41, maar zoals de voorzitter van de NLAWB toen schreef, van de 25 tochten uit 1978 waren er zestien verdwenen. Dit aantal bleef om twee redenen beperkt. Ten eerste bleef het aantal lange afstandwandelaars bescheiden. Ten tweede deed het NLAWB-bestuur weinig moeite om te groeien, omdat het deelnam aan de in 1970 begonnen fusiegesprekken tussen de landelijke wandelsportbonden. Zelf groter worden had weinig zin, aangezien de NLAWB - naar men verwachtte - toch binnen afzienbare tijd in een grote landelijke wandelsportbond zou opgaan. Toen de verwachte fusie in 1979 afketste, worstelde het bestuur met de vraag 'wat nu?'. Deelname aan het in 1985 ingestelde OSWO (Overleg van de Samenwerkende Wandelsport Organisaties) bood tijdelijk soelaas. Uiteindelijk fuseerde de NLAWB per 1 januari 1996 met de veel grotere KNBLO. Binnen die organisatie ging ze de Sectie Lange Afstand vormen.|

Geschiedenis

Begin jaren zestig was het aantal verenigingen die zich op lange afstandwandelen toelegden, en de door hen georganiseerde tochten zo groot dat er behoefte ontstond aan coördinatie. Zo wilde men voorkomen dat in één weekend meer zware tochten van zestig kilometer of meer werden georganiseerd. Het initiatief ging uit van het bestuur van de Nederlandse Wandelsport Bond en de in Amsterdam gevestigde vereniging 'De Lange Afstand Tippelaars' (LAT). Op 2 juni 1962 was de NLAWB een feit.

Hoewel de oprichters van meet af aan twijfelden of een landelijke bond, gezien het beperkte aantal beoefenaars van hun sport, wel levensvatbaar was, groeide de op 2 juni 1962 gestichte NLAWB voorspoedig. Begin 1964 was het aantal aangesloten verenigingen gegroeid van zes tot twaalf en het aantal individuele leden van honderd tot tweehonderd. De NLAWB had de wind in de zeilen dankzij een uitspraak van de Amerikaanse president John F. Kennedy. Hij had de leden van zijn staf uitgedaagd of zij - in navolging van de stafleden van president Theodore Roosevelt - in staat waren om binnen twintig uur 80 kilometer af te leggen. Deze uitspraak was voor duizenden sportievelingen zowel in de Verenigde Staten als daarbuiten aanleiding om deze afstand in de gestelde tijd te gaan lopen. Ook in Nederland werden tal van Kennedymarsen georganiseerd, onder andere in Someren en Sittard.

De coördinerende taak van de NLAWB mondde spoedig uit in de opstelling van een - soms zwaar bevochten - wandelprogramma dat vanaf begin jaren zeventig werd opgenomen in een Landelijk Wandelprogramma waaraan alle Nederlandse wandelsportbonden bijdroegen. Eind jaren zeventig raakte de vereniging betrokken bij een nieuwe activiteit: samen met partners binnen en buiten de wandelsport (ANWB, NIVON) uitzetten en beheren van lange afstandwandelwegen. Ten slotte bood de vereniging haar leden met ingang van begin jaren tachtig faciliteiten, zoals een gezamenlijke aansprakelijkheidsverzekering en groepskortingen bij de Nederlandse Spoorwegen.

Bij dat al bleef het aantal aangesloten verenigingen tussen tien en twintig schommelen. Verenigingen kwamen en gingen, evenals de wandeltochten. In 1978 waren er 25 lange afstandwandeltochten, in 1988 41, maar zoals de voorzitter van de NLAWB toen schreef, van de 25 tochten uit 1978 waren er zestien verdwenen. Dit aantal bleef om twee redenen beperkt. Ten eerste bleef het aantal lange afstandwandelaars bescheiden. Ten tweede deed het NLAWB-bestuur weinig moeite om te groeien, omdat het deelnam aan de in 1970 begonnen fusiegesprekken tussen de landelijke wandelsportbonden. Zelf groter worden had weinig zin, aangezien de NLAWB - naar men verwachtte - toch binnen afzienbare tijd in een grote landelijke wandelsportbond zou opgaan. Toen de verwachte fusie in 1979 afketste, worstelde het bestuur met de vraag 'wat nu?'. Deelname aan het in 1985 ingestelde OSWO (Overleg van de Samenwerkende Wandelsport Organisaties) bood tijdelijk soelaas. Uiteindelijk fuseerde de NLAWB per 1 januari 1996 met de veel grotere KNBLO. Binnen die organisatie ging ze de Sectie Lange Afstand vormen. |Van deze organisatie is nog geen beschrijving beschikbaar.}}

{{#if: 'Het bevorderen van de beoefening van lange afstand- en prestatiewandelsport in de ruimste zin van het woord.
Onder lange afstandwandelsport wordt verstaan: het wandelen over afstanden van zestig kilometer en meer.
Onder prestatiewandelsport wordt verstaan: het wandelen over ongeacht welke afstand waarbij tijdslimieten worden gesteld en per deelnemende wandelaar tijdregistratie plaatsvindt.' (statuten 1990, artikel 2).|

Taken en activiteiten

'Het bevorderen van de beoefening van lange afstand- en prestatiewandelsport in de ruimste zin van het woord.
Onder lange afstandwandelsport wordt verstaan: het wandelen over afstanden van zestig kilometer en meer.
Onder prestatiewandelsport wordt verstaan: het wandelen over ongeacht welke afstand waarbij tijdslimieten worden gesteld en per deelnemende wandelaar tijdregistratie plaatsvindt.' (statuten 1990, artikel 2). |}}

{{#if: Een vereniging met een algemene ledenvergadering en een bestuur. Zowel verenigingen als individuen konden lid zijn.|

Organisatie

Een vereniging met een algemene ledenvergadering en een bestuur. Zowel verenigingen als individuen konden lid zijn. |}}

{{#if: {{#if:|locatie periode:::|}}plaatsnaam::Tilburg adres:: {{#if:|locatie in googlemaps|}}
|

Locatie

{{#if:|locatie periode:::|}}plaatsnaam::Tilburg adres:: {{#if:|locatie in googlemaps|}}
|}} {{#if: |

|}} {{#if: Begin jaren zestig was het aantal verenigingen die zich op lange afstandwandelen toelegden, en de door hen georganiseerde tochten zo groot dat er behoefte ontstond aan coördinatie. Zo wilde men voorkomen dat in één weekend meer zware tochten van zestig kilometer of meer werden georganiseerd. Het initiatief ging uit van het bestuur van de Nederlandse Wandelsport Bond en de in Amsterdam gevestigde vereniging 'De Lange Afstand Tippelaars' (LAT). Op 2 juni 1962 was de NLAWB een feit.

Hoewel de oprichters van meet af aan twijfelden of een landelijke bond, gezien het beperkte aantal beoefenaars van hun sport, wel levensvatbaar was, groeide de op 2 juni 1962 gestichte NLAWB voorspoedig. Begin 1964 was het aantal aangesloten verenigingen gegroeid van zes tot twaalf en het aantal individuele leden van honderd tot tweehonderd. De NLAWB had de wind in de zeilen dankzij een uitspraak van de Amerikaanse president John F. Kennedy. Hij had de leden van zijn staf uitgedaagd of zij - in navolging van de stafleden van president Theodore Roosevelt - in staat waren om binnen twintig uur 80 kilometer af te leggen. Deze uitspraak was voor duizenden sportievelingen zowel in de Verenigde Staten als daarbuiten aanleiding om deze afstand in de gestelde tijd te gaan lopen. Ook in Nederland werden tal van Kennedymarsen georganiseerd, onder andere in Someren en Sittard.

De coördinerende taak van de NLAWB mondde spoedig uit in de opstelling van een - soms zwaar bevochten - wandelprogramma dat vanaf begin jaren zeventig werd opgenomen in een Landelijk Wandelprogramma waaraan alle Nederlandse wandelsportbonden bijdroegen. Eind jaren zeventig raakte de vereniging betrokken bij een nieuwe activiteit: samen met partners binnen en buiten de wandelsport (ANWB, NIVON) uitzetten en beheren van lange afstandwandelwegen. Ten slotte bood de vereniging haar leden met ingang van begin jaren tachtig faciliteiten, zoals een gezamenlijke aansprakelijkheidsverzekering en groepskortingen bij de Nederlandse Spoorwegen.

Bij dat al bleef het aantal aangesloten verenigingen tussen tien en twintig schommelen. Verenigingen kwamen en gingen, evenals de wandeltochten. In 1978 waren er 25 lange afstandwandeltochten, in 1988 41, maar zoals de voorzitter van de NLAWB toen schreef, van de 25 tochten uit 1978 waren er zestien verdwenen. Dit aantal bleef om twee redenen beperkt. Ten eerste bleef het aantal lange afstandwandelaars bescheiden. Ten tweede deed het NLAWB-bestuur weinig moeite om te groeien, omdat het deelnam aan de in 1970 begonnen fusiegesprekken tussen de landelijke wandelsportbonden. Zelf groter worden had weinig zin, aangezien de NLAWB - naar men verwachtte - toch binnen afzienbare tijd in een grote landelijke wandelsportbond zou opgaan. Toen de verwachte fusie in 1979 afketste, worstelde het bestuur met de vraag 'wat nu?'. Deelname aan het in 1985 ingestelde OSWO (Overleg van de Samenwerkende Wandelsport Organisaties) bood tijdelijk soelaas. Uiteindelijk fuseerde de NLAWB per 1 januari 1996 met de veel grotere KNBLO. Binnen die organisatie ging ze de Sectie Lange Afstand vormen.| {{#if: * Het archief, met name de inventarisnummers 1, 16, 17, 17a|

Bronnen

• Het archief, met name de inventarisnummers 1, 16, 17, 17a

|}} |}}

{{#if: Begin jaren zestig was het aantal verenigingen die zich op lange afstandwandelen toelegden, en de door hen georganiseerde tochten zo groot dat er behoefte ontstond aan coördinatie. Zo wilde men voorkomen dat in één weekend meer zware tochten van zestig kilometer of meer werden georganiseerd. Het initiatief ging uit van het bestuur van de Nederlandse Wandelsport Bond en de in Amsterdam gevestigde vereniging 'De Lange Afstand Tippelaars' (LAT). Op 2 juni 1962 was de NLAWB een feit.

Hoewel de oprichters van meet af aan twijfelden of een landelijke bond, gezien het beperkte aantal beoefenaars van hun sport, wel levensvatbaar was, groeide de op 2 juni 1962 gestichte NLAWB voorspoedig. Begin 1964 was het aantal aangesloten verenigingen gegroeid van zes tot twaalf en het aantal individuele leden van honderd tot tweehonderd. De NLAWB had de wind in de zeilen dankzij een uitspraak van de Amerikaanse president John F. Kennedy. Hij had de leden van zijn staf uitgedaagd of zij - in navolging van de stafleden van president Theodore Roosevelt - in staat waren om binnen twintig uur 80 kilometer af te leggen. Deze uitspraak was voor duizenden sportievelingen zowel in de Verenigde Staten als daarbuiten aanleiding om deze afstand in de gestelde tijd te gaan lopen. Ook in Nederland werden tal van Kennedymarsen georganiseerd, onder andere in Someren en Sittard.

De coördinerende taak van de NLAWB mondde spoedig uit in de opstelling van een - soms zwaar bevochten - wandelprogramma dat vanaf begin jaren zeventig werd opgenomen in een Landelijk Wandelprogramma waaraan alle Nederlandse wandelsportbonden bijdroegen. Eind jaren zeventig raakte de vereniging betrokken bij een nieuwe activiteit: samen met partners binnen en buiten de wandelsport (ANWB, NIVON) uitzetten en beheren van lange afstandwandelwegen. Ten slotte bood de vereniging haar leden met ingang van begin jaren tachtig faciliteiten, zoals een gezamenlijke aansprakelijkheidsverzekering en groepskortingen bij de Nederlandse Spoorwegen.

Bij dat al bleef het aantal aangesloten verenigingen tussen tien en twintig schommelen. Verenigingen kwamen en gingen, evenals de wandeltochten. In 1978 waren er 25 lange afstandwandeltochten, in 1988 41, maar zoals de voorzitter van de NLAWB toen schreef, van de 25 tochten uit 1978 waren er zestien verdwenen. Dit aantal bleef om twee redenen beperkt. Ten eerste bleef het aantal lange afstandwandelaars bescheiden. Ten tweede deed het NLAWB-bestuur weinig moeite om te groeien, omdat het deelnam aan de in 1970 begonnen fusiegesprekken tussen de landelijke wandelsportbonden. Zelf groter worden had weinig zin, aangezien de NLAWB - naar men verwachtte - toch binnen afzienbare tijd in een grote landelijke wandelsportbond zou opgaan. Toen de verwachte fusie in 1979 afketste, worstelde het bestuur met de vraag 'wat nu?'. Deelname aan het in 1985 ingestelde OSWO (Overleg van de Samenwerkende Wandelsport Organisaties) bood tijdelijk soelaas. Uiteindelijk fuseerde de NLAWB per 1 januari 1996 met de veel grotere KNBLO. Binnen die organisatie ging ze de Sectie Lange Afstand vormen.|

Verantwoording

{{#if: |Inleiding van de toegang op het archief door .|}} {{#if:|()|}}

|}}

{{#if: 19.1 Sport en spel| |}} {{#if: Archieven Vierdaagse| |}} {{#if: | [[Categorie:]] |}} {{#if: | [[Categorie:]] |}}

{{#if:1184| |}}