Het was in vroegere tijden niet ongewoon om in Nederlandse steden min of meer moerassige plaatsen of poelen aan te treffen. In Nijmegen waren er drie van die plassen: een op het Kelfkensbos, een aan het begin van de Ziekerstraat en een derde boven aan de Molenstraat. Het was de plicht van de buurtbewoners om de poel schoon te houden. De poelen waren belangrijk in geval van brand. Het water werd dan in lederen emmers door een lange rij mannen van hand tot hand doorgegeven. Daarnaast werden de poelen gebruikt voor schoonmaakwerk en het drenken van vee.
Zoals er voor de putten putmeesters waren stonden poelen onder toezicht van poelmeesters, drie of vier per poel, gekozen uit de bewoners van naburige huizen. Zij zorgden ervoor dat er geen vuil in de poelen werd gegooid. In de winter hakten zij bijten, zodat er altijd bluswater beschikbaar was.
In 1737 werd besloten om de poelen te dempen. Reden was het besef dat dit stilstaande water niet gezond kon zijn. Aan dat inzicht droeg de hevige dysenterie bij die in het najaar van 1736 de straten rond de poelen teisterde, terwijl de rest van de stad daarvan verschoond bleef. Het duurde overigens nog tot 1747 voor de poelen daadwerkelijk gedempt en vervolgens bestraat werden.
Wie tegenwoordig nog een middeleeuwse poel wil zien, kan een kijkje nemen bij de Nieuwe Kerk in Zierikzee.
Regionaal Archief Nijmegen, Wetenschappelijke correspondentie, inv.nr. 563-550 (z.j.); H.D.J. van Schevichaven, Penschetsen uit Nijmegen’s verleden, Nijmegen 1898, p. 217-224.
