|
Ik kom het uit plaatsje Cesme bij Izmir en kwam in 1969 hier door mijn huwelijk. Mijn man was hier al vanaf 1964. Ik was negentien toen ik hier kwam. Vroeger dacht ik dat Europa heel erg anders zou zijn, dat de stad mooier zou zijn dan Izmir. Maar dat bleek niet zo te zijn, ik vind mijn eigen land mooier.
Mijn man was hier eerder gekomen en huurde een kamer bij een Nederlandse familie. Ik ging daar ook wonen. We hadden een eigen ingerichte slaapkamer voor ons zelf en mochten gebruik maken van de andere delen van het huis. We hebben daar anderhalf jaar gewoond, Daarna konden we verhuizen naar een huis van de fabriek waar mijn man werkte. Ik ben daama ook gaan werken, bij Controls. Ik werkte samen met Nederlanders. Ik sprak de taal niet maar ze waren heel behulpzaam, met handen en voeten probeerden ze mij dingen duidelijk te maken, Ik heb vrij snel Nederlands geleerd, in een maand of vijf en ik begon te vertalen voor Turken die hier al veel langer waren dan ikzelf. Ik was de enige Turkse vrouw en dat vond ik heel moeilijk. Waarom zul je zeggen? Nu, omdat zij - de Turkse mannen - eigenlijk niet wilden dat ik zou werken. Maar als er een tolk nodig was, werd ik geroepen. Mijn chefs waren heel erg tevreden over mij, ze vroegen altijd om mijn hulp. Ik heb zeven jaar hier gewerkt. In die periode kreeg ik ook een kind. Omdat er toen nog geen dagverbhjven waren, paste een aantal Turkse vrouwen op mijn kind. Toen ik zwanger was van mijn tweede kind, ben ik gestopt met werken. In 1985 heb ik nog een jaar als taxichauffeur gewerkt op een busje dat kinderen naar de kleuterschool bracht.
In 1989 onderging ik een borstoperatie. Ik lag ruim twee weken in het ziekenhuis, maar omdat ik de taal sprak was dit geen probleem. De doktoren hadden veel aandacht. Vroeger toonden de mensen meer belangstelling voor elkaar. De Nederlanders waren meer open en behulpzaam, we hadden weinig moeilijkheden.
Eén gebeurtenis uit die tijd zal ik nooit vergeten. Ik was bezig met de voorbereidingen voor de vakantie. De telefoon ging en het was de huisarts die zei "ik moet u spreken". Ik ben er meteen naartoe gegaan en de arts zei dat ik niet op vakantie kon, maar meteen geopereerd moest worden, Ik ben geopereerd en een maand later ging ik alsnog op vakantie. Dat was nog wel moeilijk, maar ik miste mijn moeder en vader te erg om niet op vakantie te gaan.
Oorspronkelijk waren we van plan hier een jaar of vier te biijven en dan naar ons land van herkomst temg te keren. Maar het is niet zo gegaan, en nu denken we niet meer aan terugkeer. Omdat ik de taal spreek heb ik altijd zelf mijn zaken geregeld en gewerkt, ik heb geen problemen gehad. Ik heb mijn rijbewijs gehaald en kon overal naartoe. Ik heb ook vrijwilligerswerk gedaan, ik hou er niet van om niets te doen, ik hou van werken. Omdat mijn kinderen hier zijn, denk ik niet meer aan terugkeer. Mijn man is met pensioen en we kunnen lange vakanties houden.
Ik denk dat dit project eigenlijk een beetje laat komt. Nederlanders kijken tegenwoordig heel anders tegen ons aan, dit doet me pijn. De werkloosheid is ook een probleem geworden, ik vind het erg dat wordt gedaan alsof mensen niets waard zijn.
Een van de opgeschreven verhalen van migranten in het kader van het migrantenerfgoedproject. Als persoonlijk verhaal valt deze tekst niet onder de algemene CC-licentie (zie auteursrecht).
