Verhaal van Nuriye Yilmaz

Migrantenerfgoed Nijmegen Dit artikel is onderdeel van het project Migrantenerfgoed

Ik kwam in oktober 1974 op twintig jarige leeftijd hier naartoe. Ik kom uit Konya en kwam hier door mijn huwelijk. Mijn man kwam in 1971 eerst hier naartoe. Ik kwam later met de kinderen. Mijn kinderen zijn in Turkije geboren. In Turkije was mijn situatie heel moeilijk. Ik woonde in één huis met mijn schoonouders, twee zwagers en mijn twee kinderen.

Wij moesten met zijn allen rondkomen van het geld dat mijn man opstuurde. Het duurde vaak lang voordat het geld er was, brieven bleven lang onderweg en we hadden nog geen telefoon. Toen ik hier kwam hadden we een huis met een woonkamer en een slaapkamer. Het huis was heel oud en van binnen in slechte staat. Het was echt een teleurstelling voor mij. Ik had iets anders verwacht. Dit leek net op een studentenflat. Mijn buurvrouw heeft mij veel geholpen, Ze kocht speelgoed en kleding voor de kinderen en hielp mij. In de eerste periode vond ik het eten ook lastig, Er was toen nog geen Turkse supermarkt, zoals nu; we aten nauwelijks groenten of vlees.

Mijn Nederlandse buren schreven mijn kinderen in bij de kleuterschool en zo begonnen ze dus op school. Ongeveer twee jaar nadat ik hier kwam, ben ik ook met werken begonnen. Ik werkte bij Controls en ging samen met mijn man naar het werk. Ik heb daar tien jaar op de metaalafdeling gewerkt, tot de fabriek ging sluiten. Daama deed ik een jaar of vier a vijf bij een fabriek voor scheermesjes inpakwerk. In de fabriek werkten veel Turken dus ik had geen last van een taalprobleem. Ik leerde een beetje Nederlands van de kinderen en op school waren ze altijd heel behulpzaam.

Ik kwam hier omdat mijn man hier werkte, maar ik heb er wel een beetje spijt van. We hebben onze normen en waarden verloren, onze familiebanden zijn verwaterd of geheel verbroken, en we hebben ons cultuur voor een deel verloren. Als we in Turkije net zo hard hadden gewerkt als we hier gedaan hebben, dan zouden we het in Turkije beter hebben gehad. Ik vind dit project heel leuk en ben blij dat de eerste generatie niet wordt vergeten. Ik denk niet dat ik nog naar Turkije terug zal keren maar dat ik telkens zes maanden in Nederland en dan zes maanden in Turkije zal gaan wonen. Mijn kinderen wonen allemaal hier, we zijn in de dertig jaar dat we hier wonen aan alles gewend geraakt. Ik heb langer hier geleefd dan in Turkije, daarom kunnen we niet zo makkelijk meer terugkeren.

Verantwoording

Een van de opgeschreven verhalen van migranten in het kader van het migrantenerfgoedproject. Als persoonlijk verhaal valt deze tekst niet onder de algemene CC-licentie (zie auteursrecht).