Brontekst bekijken van Algemeen Hulpcomité Nijmegen

{{Organisatie
|Categorie1=14.1 Armenzorg en liefdadigheid
|Identificatiecode=119
|Soort entiteit=Organisatie
|Andere naam1=Algemeen Hulpcomité Nijmegen 1944
|Andere naam2=Plaatselijk Comité van de stichting Landelijk Hulpactie Roode Kruis (HARK)
|Beginjaar=1944
|Eindjaar=1948
|Context=In 1944 en 1945 werd Nijmegen zwaar getroffen door oorlogsgeweld. Naast de duizenden doden die hierbij te betreuren vielen, raakten tienduizenden burgers dakloos. Vooral woonruimte, huisraad en kleding waren in de eerste jaren na de oorlog schaars en de noodhulp die in Nijmegen werd georganiseerd na de bevrijding concentreerde zich hierop. 'Vaderlanders’ kregen aanvankelijk voorrang, later werden ook gezinnen van ‘oorlogsdelinquenten’ geholpen.
|Geschiedenis=Op initiatief van burgemeester Hustinx richtten kort na de bevrijding de gemeente en verscheidene maatschappelijke organisaties het Algemeen Hulpcomité Nijmegen op dat het verstrekken van materiële hulp (huisraad, kleding) aan door oorlogshandelingen gedupeerde Nijmegenaren tot doel had. In aanmerking voor deze hulp kwamen enkel burgers met een door de gemeente verstrekte schadekaart. ‘Goede en vanaf 1946 ook die van ‘repatriendi’ uit Nederlands-Indië.
Het comité verkreeg goederen door personen, bedrijven en overheidsdiensten aan te schrijven die mogelijk wat te geef hadden. Vanaf het najaar 1945 trad het bovendien op als de lokale afdeling van de stichting Landelijk Hulpactie Roode Kruis (HARK). Om het leed dat Nijmegen had getroffen buiten de stad meer bekendheid te geven, financierde het comité de druk van het boek De verwoesting van een oude keizersstad van Lammerts van Bueren, dat goede relaties kosteloos kregen toegezonden.
In november 1948 werd het comité ontbonden, omdat de ergste nood was gelenigd en gemeentelijke instellingen in staat waren de hulp aan slachtoffers over te nemen.
|Taken=Het comité hield zich bezig met de verwerving en de verdeling van materiële hulpgoederen voor Nijmegenaren die door oorlogshandelingen waren getroffen en, in een later stadium, voor repatrianten uit Nederlands-Indië. Daarnaast zag het comité het als zijn taak buiten Nijmegen aandacht te creëren voor het leed dat de stad getroffen had.
|Organisatie=Het comité bestond uit een vijftal leden en beschikte over een sterk wisselend aantal werknemers en vrijwilligers. Het werkte nauw samen met de gemeente en voerde in feite gemeentelijk beleid uit. Zo bepaalde de gemeente wie voor hulp in aanmerking kwam en was de voorzitter van het comité, J.N. Keijser, de directeur van de gemeentelijke Distributiedienst. Het comité was belast met het coördineren van alle materiële hulp die de stad via liefdadigheid binnenhaalde, wat betekende dat zowel landelijke hulpacties als particuliere initiatieven via het comité liepen. Het comité heeft steeds het karakter gehad van een tijdelijke noodvoorziening en werd opgeheven zodra de gemeente, die in het comité vertegenwoordigd was, dit opportuun vond.
|Rechtsvorm=stichting
|Archiefnummer=101
|Archieflink=http://studiezaal.nijmegen.nl/ran/_detail.aspx?xmldescid=2126481419
|Naamtoegang=T. de Mol, Andreas Caspers
|Jaartoegang=1981, 2015
|Locatie={{Locatieformulier|-|Nijmegen}}
|Bronnen={{Bronnen|J. Rosendaal, Nijmegen ’44. Verwoesting, verdriet en verwerking, Nijmegen 2009, p. 148-155.}}{{Bronnen|P. Begheyn, F. Huitink en H. Meijer, ‘De Tweede Wereldoorlog in twee archieven’, in: Numaga LX, 2013, p. 182-183.}}
|Naam=Algemeen Hulpcomité
}}